พอได้อ่านคอลัมสกู๊ปหน้า 1 ไทยรัฐ วันที่ 5 กันยายน 2556
จึงได้ทราบถึงจริยวัตรของหลวงปู่สุภา....ผู้ทรงศีลบริสุทธิ์

บทความนี้เล่าถึง

.........................

สมัยหลวงปู่บวชเป็นเณร ได้ฝากตัวเป็นลูกศิษย์หลวงปู่สีทัตต์ วัดท่าอุเทน นครพนม
รำ่เรียนอยู่ 8 ปี หลวงปู่สีทัตต์จึงแนะเดินทางต่อแล้วจะพบพระอาจารย์องค์หนึ่งที่เชี่ยวชาญด้านกษิณ และวิชาแปดประการ มีอภิญญาสูงมาก ก่อนเดินทาง หลวงปู่สีทัตน์ได้สั่งสอนว่า

"ไปให้ดีเถิดเณรน้อย เดินให้สม่ำเสมอ จิตรู้อารมณ์ อย่าเร็วนัก อย่าช้านัก ให้อยู่กลาง ๆ โบราณาจารย์ได้สั่งสอนศิษย์เป็นคติสอนใจว่า อยากถึงเร็วให้คลาน อยากถึงนานให้วิ่่ง รู้ไหม...หมายความว่าอย่างไร

อยากถึงเร็วให้คลาน คือ ไปแบบไม่รีบร้อนด่วนได้ จะถึงที่หมายปลอดภัย
ให้ลุกลี้ลุกลนเกินไป ก็จะเหมือนคนวิ่งไปด้วยความคะนอง สะดุดล้มแข้งขาหัก เดินไปไหนมาไหนไม่ได้ ต้องช้าอีกนานทีเดียว..."

เมื่อเดินทางตามคำแนะนำของหลวงปู่สีทัตต์ หลวงปู่สุภาจึงได้พบกับอาจารย์ศุข หรือ หลวงปู่ศุข แห่งวัดคลองมะขามฒ่า

มีเรื่องเล่าว่า...

หลวงปู่สุภา ขณะล้างเท้ากำลังขึ้นกุฏิก็ได้ยินเสียงหลวงปู่ศุขดังจากข้างบน "มาถึงแล้วหรือพ่อเณรน้อย กำลังรออยู่พอดี ล้างเท้าแล้วขึ้นมาเห็นหน้าตากันหน่อย"

เมื่อคลานเข้าไปกราบหลวงปู่ศุขต่อหน้าที่าน หลวงปู่ศุขก็เอ่ยขึ้นอีกว่า
"นี่เอง...เณรที่ท่านสีทัตต์ได้บอกไว้ในฌาน เป็นคุณนี่เอง...เณรน้อย ต้องการอะไร จะเรียนอะไรก็บอกมาได้ไม่ขัดข้อง ท่านสีทัตต์ฝากมาแล้วนี่"

หลวงปู่สุภา ฝากตัวเป็นศิษย์ แล้วบอกว่า
"กระผมขอให้เป็นเรื่องที่ท่านอาจารย์จะเมตตาสั่งสอนก็แล้วกันขอรับ เห็นว่าอะไรเหมาะ อะไรควร ก็สั่งสอนให้กระผมก็แล้วกัน"

หลวงปู่ศุข หัวเราะ หึ หึ ด้วยความพอใจ แล้วบอกว่า
"สมแล้วที่เป็นศิษย์ท่าสีทัตต์ มีความสงบเสงี่ยมเจียมตัวใช้ได้ หลายรูปมาถึงไม่ดูวาสนาบารมีตนเองว่าจะสามารถรองรับได้หรือไม่ จะเรียนโน่น จะเรียนนี่ สุดท้ายกลับมือเปล่า เพราะขาดวาสนา บารมี

....เพราะเมื่อขาดวาสนา บารมี และการเจียมตัวแล้ว อะไรก็ไม่สำเร็จ..."

หลวงปู่ศุขเน้นเรื่องการรักษาศีลและการปฏิบัติมาก ท่านสอนว่า
"ถ้าศีลบริสุทธิ์ คุณวิเศษจะมาเอง"